آشتی بخشی از نخبگان و هنرمندان با چهل و سومین جشنواره تئاتر فجر و حضورشان در این رویداد نه‌تنها به غنای محتوایی جشنواره کمک می‌کند، بلکه نشان‌دهنده این است که می‌توان از طریق تعامل، سوءتفاهم‌ها را کاهش داد و مسیر را برای گفت‌وگویی سازنده میان جامعه هنری و مدیریت فرهنگی کشور هموار کرد.
به گزارش مرزاقتصاد _ جشنواره تئاتر فجر، به‌عنوان یکی از مهم‌ترین رویدادهای فرهنگی کشور، همواره محلی برای گردهمایی هنرمندان، تبادل ایده‌ها و نمایش خلاقیت‌های نمایشی بوده است. این جشنواره طی دهه‌های گذشته توانسته جایگاه ویژه‌ای در میان رویدادهای هنری منطقه و جهان به دست آورد. اما تحولات اجتماعی و سیاسی سال‌های اخیر، به‌ویژه پس از اعتراضات ۱۴۰۱، باعث شد که بسیاری از هنرمندان از آن فاصله بگیرند و جشنواره با افت کیفیت و کاهش مشارکت نخبگان تئاتری مواجه شود.
حالا، با بازگشت برخی از چهره‌های شناخته‌شده، به نظر می‌رسد که دیوار بی‌اعتمادی میان هنرمندان و جشنواره‌های دولتی ترک برداشته و این رویداد بار دیگر در مسیر احیای جایگاه خود قرار گرفته است.
جشنواره تئاتر فجر؛ خانه هنرمندان ایران
تئاتر، هنری زنده و پویا است که بیش از هر شکل هنری دیگری با جامعه و مسائل روز آن پیوند دارد. هنرمندان تئاتر روایت‌گران تاریخ و فرهنگ این سرزمین و آینه‌ای از دغدغه‌ها، امیدها و رنج‌های مردم هستند. جشنواره تئاتر فجر، همواره خانه‌ای برای این هنرمندان بوده است؛ بستری که در آن، آثارشان را به نمایش گذاشته، با مخاطبان تعامل کرده و با سایر گروه‌های هنری به تبادل تجربه می‌پردازند.
با بازگشت برخی از چهره‌های شناخته‌شده، به نظر می‌رسد که دیوار بی‌اعتمادی میان هنرمندان و جشنواره‌های دولتی ترک برداشته‌است
بااین‌حال، در سال‌های اخیر، برخی از هنرمندان احساس کردند که این خانه، دیگر فضایی برای بیان آزادانه دیدگاه‌هایشان نیست و به همین دلیل از آن فاصله گرفتند. این فاصله، نه‌تنها به زیان جشنواره، بلکه به زیان کل جامعه هنری و فرهنگی کشور بود. اما بازگشت چهره‌هایی چون حمیدرضا نعیمی، امیر دژاکام، ابراهیم پشت‌کوهی، نادر برهانی‌مرند و قطب‌الدین صادقی به سیزدهمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر، نشان‌دهنده آن است که این خانه هنوز پابرجاست و امید به احیای رابطه سازنده بین هنرمندان و مدیران وجود دارد.
آنچه این بازگشت را معنادارتر می‌کند، این است که این تغییر در دولت وفاق اتفاق می‌افتد؛ دولتی که با شعار تعامل، همگرایی و بازسازی روابط فرهنگی روی کار آمده است.
هنر، همیشه نقشی اساسی در ایجاد شور و نشاط اجتماعی ایفا کرده است. در میان شاخه‌های مختلف هنر، تئاتر جایگاه ویژه‌ای دارد؛ زیرا ارتباطی مستقیم، زنده و بی‌واسطه میان هنرمند و مخاطب برقرار می‌کند. تماشای یک نمایش خوب، می‌تواند تفکر، احساس و حتی رفتار یک جامعه را تحت تأثیر قرار دهد. در روزگاری که جامعه با چالش‌های مختلف اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی روبه‌رو است، برگزاری جشنواره‌هایی مانند تئاتر فجر، می‌تواند امید و انگیزه را در میان مردم زنده کند.
برگزاری جشنواره‌هایی مانند تئاتر فجر، می‌تواند امید و انگیزه را در میان مردم زنده کند
جشنواره تئاتر فجر، صرفاً یک رویداد نمایشی نیست، بلکه فرصتی برای تعامل، تضارب آرا و بیان دیدگاه‌های متنوع است. سالن‌های تئاتر، در ایام برگزاری این جشنواره، به محل گفت‌وگوی نسل‌های مختلف هنرمندان تبدیل می‌شوند و این تعامل، زمینه‌ساز رشد و پیشرفت تئاتر ایران خواهد شد.
یکی از مشکلات جشنواره در سال‌های اخیر، کاهش حضور چهره‌های شاخص تئاتر ایران بود که باعث افت کیفیت آثار و کاهش میزان استقبال مخاطبان شد. اما امسال، بازگشت برخی از نخبگان این حوزه، نویدبخش تغییری مثبت است. حضور این هنرمندان، نه‌تنها به غنای محتوایی جشنواره کمک می‌کند، بلکه نشان‌دهنده این است که می‌توان از طریق تعامل، سوءتفاهم‌ها را کاهش داد و مسیر را برای گفت‌وگویی سازنده میان جامعه هنری و مدیریت فرهنگی کشور هموار کرد.
البته این بازگشت، نباید به‌عنوان پایانی بر چالش‌های موجود تلقی شود. هنوز مسائل زیادی باقی مانده است که باید درباره آن‌ها بحث و گفت‌وگو شود؛ از جمله ضرورت حمایت بیشتر از گروه‌های تئاتری، تضمین آزادی‌های خلاقانه و بهبود سیاست‌گذاری‌های فرهنگی. اما آنچه مهم است، این است که گام‌هایی برای بازسازی این رابطه برداشته شده و اگر این روند ادامه پیدا کند، جشنواره تئاتر فجر می‌تواند بار دیگر به اوج خود بازگردد.
بازگشت هنرمندان به جشنواره تئاتر فجر، می‌تواند نشانه‌ای از گرم شدن دوباره رابطه بین جامعه تئاتری و جشنواره‌های دولتی باشد. این اتفاق، اگر با تغییرات مثبت در سیاست‌های فرهنگی همراه شود، می‌تواند به بازسازی اعتماد میان هنرمندان و نهادهای فرهنگی بینجامد.
جشنواره تئاتر فجر، همواره خانه هنرمندان بوده است و امیدواریم که این خانه، همچنان برای همه هنرمندان ایرانی، محلی برای بیان اندیشه‌ها، خلاقیت‌ها و آرمان‌هایشان باقی بماند. اگر این روند با تعامل و گفت‌وگوی سازنده همراه شود، می‌توان امید داشت که این رویداد مهم، نه‌تنها جایگاه پیشین خود را بازیابد، بلکه به سکویی برای رشد و تعالی تئاتر ایران تبدیل شود.