اتفاقات غریب دیدار سپاهان-پرسپولیس و رفتارهای عجیب برخی هواداران حاضر در ورزشگاه نقش جهان بار دیگر ثابت کرد اگر مدیریت فوتبال ایران فکری اساسی به حال بازی‌های بزرگ و سکوهای ناآرام استادیوم‌ها نکند، بعید نیست خیلی زودتر از آنچه تصور می‌رود، فاجعه‌ای که هیچ کسی انتظارش را ندارد رخ دهد.
کری‌خوانی ذات فوتبال است، اما آنچه امروز در برخی استادیوم‌ها شکل می‌گیرد، هیچ شباهتی به کری‌خوانی ندارد. ماجرا به قدری خطرناک شده که حالا پرخاشگری هواداران در حد پرتاب بطری آب معدنی، یک اعتراض مدرن به حساب می‌آید چون برخی هواداران مرزهای وقاحت را جابه‌جا کرده و با زشت‌ترین رفتار ممکن فضای فوتبال را به سمت سیاه‌ترین حالت ممکن سوق داده‌اند تا به اصطلاح، تعصب و علاقه‌مندی خود را به تیم محبوب‌شان نشان دهند.
پرتاب کیسه‌های… به سمت هواداران طرف مقابل، پرتاب سنگ با کمک تیر و کمان، پرتاب نارنجک به داخل زمین و به کار بردن الفاظ ناشایست در مورد بازیکنان و نیمکت‌نشینان حریف مصداق بارز شکل‌گیری یک فاجعه بزرگ در استادیوم‌های ایران است؛ اتفاقی که با انفعال مدیریت فوتبال ایران روبه‌رو شده است.
البته همه چیز به این رفتارها ختم نمی‌شود چون همزمان با این رفتارهای نابه‌هنجار عده‌ای همچنان در کمال ناباوری در ورزشگاه از مواد مخدر استفاده می‌کنند و برخی دیگر نیز با استفاده از چاقو ترجیح می‌دهند برای مخالفان خود خط و نشان بکشند. وقتی این معضلات و رفتارهای نامبارک کنار یکدیگر قرار می‌گیرند، تنها یک حقیقت عریان خودنمایی می‌کند که مدیریت فوتبال و باشگاه‌های ما هیچ اقدام تأثیرگذاری در حوزه فرهنگ‌سازی انجام نداده‌اند و تنها با یدک کشیدن واژه فرهنگی در پی نام رسمی خود، به دنبال فریب افکارعمومی هستند.
تشدید مشکلات اخلاقی و رفتاری هواداران در استادیوم‌ها و تکرار پرشمار این سلسله رفتارها نشانه‌ای کامل برای فروپاشی اخلاقی و فرهنگی در فوتبال ایران است. بروز این معضلات، مصداق بارز ناکارآمدی پیوست‌های فرهنگی موجود در فوتبال ایران است. قطعاً اگر سناریوی فرهنگی و نسخه مورد استفاده مدیریت فوتبال مفید به فایده بود، امروز هرگز چنین تراژدی تلخی رقم نمی‌خورد.
افزایش آمار مصدومان و حادثه‌دیدگان در جریان بازی‌های مهم لیگ برتر که منجر به آسیب جسمانی هواداران در هفته‌های اخیر شده، بهترین سند برای اثبات سوءمدیریت در حوزه تصمیم‌سازی فوتبال ایران است؛ مدیریتی که شهامت پذیرش اشتباه را ندارد و به جای اصلاح رفتار غلط خود به دنبال پاک کردن صورت مسأله است تا شاید در این میان فشار کمتری متوجه سبک مدیریت‌اش شود.
تأمل‌برانگیز اینکه مدیران حاکم بر دستگاه فوتبال برای کنترل بلبشوی کنونی به سراغ تصمیمات بازدارنده نمی‌روند چون یقین دارند در آستانه انتخابات فدراسیون فوتبال کوچکترین اقدام آنها با ریزش رأی روبه‌رو خواهد شد به همین علت چشم روی تک‌تک اتفاقات ناخوشایند می‌بندند به این امید که حاشیه و داستان جدیدی رخ ندهد.
ثمره این رفتار دقیقاً وضعیت حال حاضر فوتبال ماست؛ جایی که اتوبوس فوتبال در سراشیبی سقوط قرار گرفته و هیچ کسی نه توان توقف آن را دارد و نه نگران سرنشینان آن است! گویا در برهه کنونی مهم، حفظ صندلی به هر قیمتی است که به نظر می‌رسد به‌زودی این اتفاق رخ خواهد داد.
