در حالی که ۷۰هزار هوادار پرسپولیس در سرمای بهمن ماه با نارضایتی و چهره‌ای گرفته سکوها را در سکوت ترک می‌کردند و کم طاقت‌ها شعار‌هایی سر می‌دادند، اسماعیل کارتال در جایگاه یک طلبکار، نشست خبری بعد از بازی با النصر را ترک کرد و انگار از آخرین سؤال خبرنگاری که پرسید پرسپولیس باید مقابل تماشاگران پرتعدادش تیم بهتری باشد و مثل دقایق آخر کوبنده ظاهر شود، دلخور هم شده بود!
پرسپولیس برای گاریدو و کارتال بیش از یک و نیم میلیون دلار هزینه کرده و خواهد کرد اما آیا خروجی این هزینه گزاف و میلیون دلاری باید فقط یک برد در هشت بازی آسیایی باشد؟
متأسفانه فرصت نشست خبری بعد از مسابقه کوتاه بود و بسیاری از سؤال‌هایی که از دل حرف‌های کارتال شکل گرفت از او پرسیده نشد اما واقعاً همچنان باید از کیفیت تیم دوم النصر آنقدر تمجید کنیم که خودمان یادمان برود چه تیمی در اختیار داریم و چه پشتوانه‌ای برای برد داشتیم و از آن بهره نبردیم؟
ترکیب النصر که اعلام شد فهمیدیم حتی خبری از سادیو مانه و آیمریک لاپورت در ارنج ابتدایی نیست و پیولی قصد داشته بازیکنانی که معمولاً نیمکت‌نشین هستند را در شرایط مسابقه قرار دهد که البته به هدفش هم رسید.
با این حال واقعیت اینجاست که این تیم پرسپولیس با وجود غایبانش قابلیت رقابت با تیم دوم النصر را داشت. تیمی که تنها سیمکان جوان را در قلب دفاع و مارسلو بروزوویچ را در میانه میدان داشت و بقیه نفرات، بازیکنان عربستانی بعضاً جوان و نیمکت‌نشینی بودند که نه اسم و رسم آنچنانی داشتند نه کیفیت‌شان آنقدر بالا بود که نتوان شکست‌شان داد.
در واقع اگر بخواهیم منصف باشیم این تیم النصر شبیه همان تیمی بود که پرسپولیس با یحیی گل‌محمدی، ده نفره مقابلش کم نیاورد و در نهایت با ضربات پنالتی به مرحله بعد رسید. یا حتی می‌شود این تیم را با همان النصری که با لباس‌های چریکی مغلوب پنالتی چیپ طارمی شد مقایسه کرد.
بعد از بازی کارتال و بازیکنانش مدام روی کیفیت النصر تأکید داشتند اما آنچه مشخص بود اینکه پرسپولیس به اندازه کافی تیم خوبی در این مسابقه نبود و هرگز نتوانست از پشتوانه هفتاد هزار نفری‌اش برای رسیدن به خواسته خود استفاده کند. البته که بازی‌های فشرده و به قول کارتال بازی ۱۳۷ دقیقه‌ای مقابل سپاهان انرژی زیادی از پرسپولیس گرفته بود و می‌شد نشانه‌های این ضعف را در نمایش نیمه دوم این تیم دید اما چرا پرسپولیس از این گوی داغ و خروشان انرژی نگرفت و به خودش نیامد؟
واقعیت درباره پرسپولیس شاید برای هواداران تلخ و گزنده باشد اما این تیم با نمایشی که مقابل النصر در خانه ارائه کرد نشان داد هرگز برای صعود شایسته نیست و شاید مستحق این اتفاق هم نبوده است.
کارتال در شرایطی با حالت حق به جانب درباره کیفیت حریف صحبت و از نمایش بازیکنانش تمجید می‌کرد که کنار دستش الکسیس گندوز به عنوان بهترین بازیکن زمین نشسته بود که همین یک تناقض بزرگ به شمار می‌آید. در واقع وقتی گندوز این عنوان را مال خود کرد، مشخص است پرسپولیس تحت فشار بوده و این دروازه‌بان به خاطر واکنش‌ها و سیوهای متعددش بهترین بازیکن میدان لقب گرفته است.
همین مسأله نشان می‌دهد النصر هم به اندازه پرسپولیس خوب بوده یا حتی برتر بوده کما اینکه آمار مربوط به احتمالی گلزنی النصر بالاتر بوده و این یعنی که موقعیت‌های آنها پرتعدادتر یا جدی‌تر بوده است.
این شرایط در حالی که پرسپولیس یک لشکر ۷۰هزار نفری را کنار خود می‌دید و البته برخلاف النصر برای پیروزی سرشار از انگیزه بود هرگز قابل قبول نیست و به همین خاطر می‌توان به کارتال و تیمش انتقاد کرد و صراحتاً گفت این تیم به هر دلیل در این مسابقه شایسته پیروزی نبود و در نهایت وقتی مقابل تیم دوم النصر چنین ویژگی‌ای ندارد شایسته صعود هم نیست.
پرسپولیس مقابل النصری که نسبت به بازی قبل خود در لیگ عربستان ۹ تغییر داشت و حتی نیاز نشد برخی ستاره‌هایش مثل مانه را میدان دهد هم می‌توانست برنده باشد هم بازنده. این در واقع همان شرایطی است که در دوره گاریدو و در برخی بازی‌های آسیایی مثل بازی با الریان، السد، الشرطه و حتی پاختاکور رقم خورد و شاید بتوان به این باور رسید که تیم کارتال همان تیم گاریدو است و حداقل فعلاً اتفاق خاصی در این مجموعه رخ نداده و نکته مثبت دندانگیری از کارتال طی این سه هفته ندیده‌ایم که باعث ایجاد تفاوت شود.
با در نظر گرفتن بازی مقابل نمایندگان قطر، ازبکستان، عراق و همین بازی آخر مقابل النصر می‌توان به صراحت گفت پرسپولیس کیفیت لازم برای صعود در لیگ نخبگان را نداشته و به صورت واقع‌بینانه همین
۷ امتیازی که از ۸ بازی گرفت به نوعی عدالت را در مورد این تیم جاری کرده است.
