در دنیای فوتبال، احساسات و هیجانات به قدری عمیق و پرشور است که هرگونه اظهارنظر و تحلیل می‌تواند تأثیری بزرگ روی هواداران داشته باشد. یکی از عواملی که در این میان نقش بسزایی دارد، گزارشگران و مجریان تلویزیونی هستند که به عنوان صدای بازی‌ها و رویدادها شناخته می‌شوند.اما آنچه که در سال‌های اخیر بشدت محسوس شده، استفاده این مجریان از آنتن صدا و سیما برای ابراز طرفداری شخصی خود از تیم‌های خاص و همچنین اظهار نظرهای جنجالی و حتی توهین‌آمیز است که نه‌تنها به کیفیت گزارش‌ها لطمه می‌زند بلکه می‌تواند بر روحیه هواداران اثرات منفی بگذارد.
انتقاد از گزارشگران تلویزیونی به عنوان افرادی که به وضوح طرفدار یک تیم خاص هستند، همواره در میان هواداران باشگاه‌های بزرگ مانند استقلال و پرسپولیس وجود داشته است. این انتقادات نه‌تنها به دلیل رفتارهای غیرحرفه‌ای و اظهارنظرهای غیرتخصصی مطرح می‌شود، بلکه به این موضوع نیز مربوط می‌شود که بسیاری از گزارشگران به صورت عمدی یا غیرعمدی در حین گزارش صحبت‌هایی انجام می‌دهند که باعث وایرال شدن آنها می‌شود اما در طول مسابقات دقیقاً روی اعصاب مخاطب پیاده‌روی می‌شود!
این ابعاد تنها به مجریان برنامه‌های ورزشی محدود نمی‌شود و حتی بسیاری از مجریان برنامه‌های صبحگاهی یا خانوادگی نیز با استفاده از چاشنی کری‌های فوتبالی می‌خواهند برای خود کسب شهرت کنند و وایرال شوند.یکی از ابعاد مهم این ماجرا، استفاده خلاقانه و به معنای واقعی کلمه نابجا از الفاظ و ادبیات است. در این میان، برخی از مجریان به طرز غیرحرفه‌ای و با لحن‌هایی توهین‌آمیز از کلماتی استفاده می‌کنند که تنها موجب آزار و اذیت هواداران می‌شود. کری‌خوانی‌های ناشیانه و توهین‌های بی‌مورد به دیگر تیم‌ها، به جای اینکه فضای دوستی و رقابت سالم را ترویج دهد، باعث ایجاد تنش‌های غیرضروری و جو نامناسب می‌شود.مسئولان تلویزیون و تولیدکنندگان برنامه‌ها باید به این نکته توجه داشته باشند که می‌بایست در انتخاب مجریان و گزارشگران دقت بیشتری داشته باشند. نیاز است تا افرادی که در این حوزه فعالیت می‌کنند، بیشتر بر مبنای تخصص و حب به ورزش عمل کنند و طرفدار یک تیم خاص بودن را به عنوان یک چالش برطرف نمایند.تجربه نشان داده در کشورهایی که فوتبال از محبوبیت بالایی برخوردار است، رسانه‌ها نقش مهمی در شکل‌گیری فرهنگ فوتبال و احترام به طرفین و هواداران دارند. از همین رو، انتظار می‌رود صدا و سیما و نهادهای ذی‌ربط به گونه‌ای برنامه‌ریزی کنند که به جای ایجاد تنش، روی ترویج روحیه برادری و همبستگی در بین هواداران تمرکز داشته باشند.
سؤال مهم اما این است که آیا تلویزیون و مدیران شبکه‌ها و مدیران گروه ورزش قبل از هر اجرایی به مجریان خود تذکر نمی‌دهند که مراعات یکسری مسائل را بکنند؟ چرا باید صبر کرد تا یک مجری هر چه دلش می‌خواهد بگوید و بعد او را ممنوع‌الکار کنند؟ نباید یک دستورالعمل کلی در اختیار مجریان ورزشی قرار بگیرد که آنها حق اظهارنظرهای شخصی و هواداری را نداشته باشند و صحبتی نکنند که به میلیون‌ها نفر بربخورد؟ متأسفانه سال‌هاست که در شبکه‌های مختلف تلویزیون شاهد این معضل بزرگ هستیم و کری‌خوانی‌های عجیب یکسری از مجریان تبدیل به یک تفریح برای آنها شده است. چنین مجریانی چند روزی ممنوع‌الکار می‌شوند و بلافاصله با یک عذرخواهی برمی‌گردند.اگرچه جذابیت و هیجان فوتبال به خودی خود توانسته است توجه طیف وسیعی از مردم را به خود جلب کند، اما رفتارهای غیرحرفه‌ای برخی از مجریان و گزارشگران به هیچ‌وجه نمی‌تواند نمایانگر روح واقعی ورزش باشد. به نظر می‌رسد مجریان صدا و سیما باید از رسانه ملی، استفاده شخصی نداشته باشند و شرط رسانه‌ای بی‌طرفی را رعایت کنند تا به نوعی بتوانند از رسانه ملی اخلاق ورزشی را ترویج دهند، نه اینکه باعث بیشتر شدن حجم خشونت در ورزش ما شوند.
