کارتال در دوران درخشان خود در فنرباغچه، عمدتاً با سیستم ۱-۳-۲-۴ به میدان می‌رفت، سیستمی که نه تنها برای پرسپولیس بیگانه نیست، بلکه شاید در شرایط کنونی بهترین و کارآمدترین گزینه برای سرخپوشان باشد.
با این حال، نباید از مشکلات عدیده پرسپولیس چشم‌پوشی کرد. در مقایسه با تیم‌های پرستاره سوپرلیگ ترکیه، پرسپولیس نه تنها برتری محسوسی ندارد، بلکه در برخی پست‌ها با ضعف‌های قابل‌توجهی روبه‌رو است. عملکرد بازیکنان خط حمله در فصل گذشته، بجز معدود موارد، چندان رضایتبخش نبود و در خط هافبک نیز شاهد خستگی و اشتباهات فردی فراوانی بودیم. خط دفاعی که زمانی نقطه قوت پرسپولیس محسوب می‌شد، در این فصل به پاشنه آشیل تیم تبدیل شد. به بیان دیگر، کارتال در زمستان امسال به تیمی پیوسته که حتی از یک تیم متوسط در لیگ ترکیه نیز عقب‌تر به نظر می‌رسد.
اما برای اجرای این سیستم بسیار سخت پرسپولیس نیاز به یک پوست‌اندازی دارد؛ حساس‌ترین نقطه زمین که نیازمند تقویت فوری است، بدون شک خط هافبک است. نیاز به جذب یک هافبک دفاعی خارجی باکیفیت، در کنار بازیکنانی چون عنایت‌زاده یا خدابنده‌لو، بیش از پیش احساس می‌شود. همچنین، صحبت‌هایی در خصوص جذب وینگر راست و مدافع راست نیز به گوش می‌رسد که نشان از تلاش کادر فنی برای رفع ضعف‌های موجود دارد. مثلاً بازگشت محمد عمری هم می‌تواند خبر بسیار خوبی برای پرسپولیس باشد چرا که با توجه به پتانسیل بالایی که دارد، می‌تواند به یکی از ارکان اصلی تیم تبدیل شود.
واقعیت اینکه در شرایط فعلی، مهم‌تر از تعداد خریدها، کیفیت و تناسب بازیکنان جدید با نیازهای تیم است و نباید اجازه داد که با جذب بازیکنانی با کیفیت پایین، لیست تیم پر شود. به عبارت دیگر، یک بازیکن جنگنده و باکیفیت، به مراتب ارزشمندتر از چند بازیکن معمولی است.
با توجه به حضور چند وینگر خلاق و یک هافبک پست ۱۰ به نظر می‌رسد کارتال عزمش را جزم کرده تا پرسپولیس را هم فنرباغچه‌ای کند و با جذب وینگر و فول‌بک‌های سرعتی که توان پرس از بالا داشته باشند، به دنبال ایجاد ابزار لازم برای سیستمی است که در آن تخصص دارد.