به گزارش مرز اقتصاد، به نقل ایسنا، «دونالد ترامپ» هنگام آغاز دور دوم ریاست جمهوری خود در ایالات متحده، شروع پر شور و برجسته‌ای داشت، تا جایی که ستون‌نویس روزنامه وال استریت ژورنال درباره او نوشت: ترامپِ همیشه در صحنه و تشنه قدرت، همان‌طور که در مورد «تئودور روزولت»رئیس جمهور اسبق آمریکا گفته شد، می‌خواهد در هر مراسم تشییع جنازه، عروس در هر مراسم عروسی و نوزاد در هر مراسم غسل تعمید حضور داشته باشد.
نشریه آمریکایی با اشاره به موارد متعددی از اقدامات شکست خورده ترامپ، ازجمله هدف قرار دادن تاسیسات هسته‌ای ایران که او آنها را با جنجال و سروصدا به پا کردن آغاز کرده، اما هرگز نتوانسته به سرانجام برساند، نوشت: ترامپ بر اساس کارهایی که به پایان می‌رساند قضاوت خواهد شد و این، نقطه قوت او نیست.
روزنامه واشنگتن پست با این مقدمه نوشت: اما جنبه منفی این ویژگی ترامپ در حال آشکار شدن است: او با وجود تمام شروع‌های پر زرق و برقش، در عبور از خط پایان مشکل دارد. او در این مسیر شرط‌بندی‌های نمایشی بزرگی انجام می‌دهد که اغلب با برند شخصی‌اش مزین شده‌اند اما نمی‌تواند بسیاری از آنها را با موفقیت به سرانجام برساند. جسارت ترامپ، اگرچه قابل توجه است، کافی نیست.
حتی پیروزی‌های ظاهری ترامپ هم می‌توانند به قیمت باخت تمام شوند. این موضوع ممکن است در مورد بودجه بد سیرتی که او آن را «یک لایحه‌ی بزرگ زیبا» نامیده، صادق باشد. حتی اگر این لایحه این هفته در مجلس نمایندگان به تصویب نهایی برسد، «موفقیت» او با چنان هزینه سیاسی سنگینی همراه خواهد بود که هر دو مجلس می‌توانند در انتخابات میان‌دوره‌ای ۲۰۲۶ در معرض خطر قرار گیرند. علاوه‌براین، رنج افرادی که از مزایای کمک‌های پزشکی (Medicaid) یا کوپن غذا بهره‌مند نمی‌شوند تا ترامپ بتواند معافیت‌های مالیاتی خود را تمدید کند، هم باید به آن اضافه شود.
روزنامه آمریکایی با اشاره به پیوستن ایالات متحده به تجاوز وحشیانه رژیم صهیونیستی به ایران از طریق هدف قرار دادن تاسیسات هسته‌ای کشور نوشت: کاری را که نمی‌توانید تمام کنید، شروع نکنید. بارزترین نمونه اخیر این دستور، مداخله ترامپ در جنگ اسرائیل با ایران است. او بمب‌افکن‌های بی-۲ را فرستاد تا به تاسیسات هسته‌ای ایران حمله کند، اما این، موضوع هسته‌ای ایران را حل نکرد. همان‌طور که سه رئیس‌جمهور قبلی آمریکا نیز می‌توانستند به ترامپ بگویند – بمباران – تنها برنامه ایران را به تأخیر می‌اندازد و برای کنترل کردن آن به یک توافق قابل تأیید که توسط آژانس بین‌المللی انرژی اتمی راستی‌آزمایی شود، نیاز دارید.
در ماه آوریل، به نظر می‌رسید که ترامپ متوجه شده است به یک استراتژی دیپلماتیک با ایران نیاز دارد. او مذاکرات را با وجود نارضایتی اسرائیل آغاز کرد، اما صبرش تمام شد. اسرائیل ماه گذشته (میلادی) حمله کرد و ترامپ نیز آشکارا می‌خواست، برنده باشد. بنابراین، بمب‌افکن‌های بی-۲ را به کار گرفت و سپس یک هفته بازی با کلمات بر سر میزان خسارت آنها انجام داد. اما او هنوز مسیر دیپلماتیکی برای تضمین یک ایران غیرهسته‌ای ندارد.
واشنگتن پست در ادامه به یکی دیگر از سیاست‌های شکست خورده ترامپ در طول گذشت تنها چند ماه از دومین دوره ریاست‌جمهوی‌اش، یعنی اعمال تعرفه‌های وارداتی سنگین برای سایر کشورها اشاره کرد و افزود: جنگ تعرفه‌ای ترامپ، شروع بزرگ و جسورانه دیگری است که تاکنون با شکست مواجه شده است. ترامپ زیاده‌روی خود در اعمال تعرفه‌ها را در ماه آوریل با شعار پرطمطراق «روز آزادی!» آغاز کرد. این جنگ چنان جنجالی در وال استریت به پا کرد که او اجرای آن را به تعویق انداخت و وعده داد که تا ۹ ژوئیه ۹۰ قرارداد را تکمیل خواهد کرد. تا آن زمان، یک هفته باقی مانده است و اکثر قراردادهای تجاری بزرگ ناتمام مانده‌اند.
متحدان وفادار واشنگتن در ژاپن و اروپا در تلاشند تا با او به توافق برسند. آنها می‌ترسند که تعرفه‌های بالا به معنای رشد کندتر و افزایش تورم باشد اما مذاکرات مربوط به قراردادهای تجاری – مانند توافق‌های هسته‌ای – ماه‌ها طول می‌کشد. به نظر می‌رسد تیم ترامپ صبر و حوصله و ظرفیت لازم برای چنین مذاکراتی را ندارد.
به نوشته واشنگتن پست، جنگ اوکراین نگران‌کننده‌ترین نمونه از ضعف ترامپ در پیگیری امور است. او کاملاً درست می‌گفت که زمان پایان دادن به این «حمام خون» فرا رسیده است و مذاکرات در این باره را با هیاهوی فراوان آغاز کرد. اما وقتی مذاکرات به بن‌بست رسید، ترامپ از هرگونه چانه‌زنی واقعی طفره رفت. او به‌علاوه بارها مسکو را به تحریم تهدید کرده اما تاکنون هیچ کاری نکرده است. در همین حال، مرگ و ویرانی در اوکراین ادامه دارد.
روسای جمهور به خاطر شروع کارها اعتبار کسب نمی‌کنند، آنها با به سرانجام رساندن امور، ستایش، محبوبیت و عظمت را به دست می‌آورند. به عبارت ساده: هیچ‌کسی نمی‌خواهد در یک آسمان‌خراش متروکه و نیمه‌کاره زندگی کند – مهم نیست که لابی ورودی چقدر پر زرق و برق باشد.