کارگردان نمایش «جیمی‌جامپ» با تاکید بر این که الان بحث فساد در فوتبال خیلی داغ است گفت: می‌خواستم نمایشی درباره «شهلا جاهد» روی صحنه ببرم. چون نسل فعلی خیلی شهلا جاهد را نمی شناسند منصرف شدم و موضوع جاهد را با مساله فساد در فوتبال ادغام کردم.
نمایش «جیمی جامپ» که این روزها در تماشاخانه ایرانشهر به صحنه می‌رود، اثری به نویسندگی و کارگردانی سیما تیرانداز است.
سیما تیرانداز، علیرضا ثانی‌فر، خاطره اسدی و بهار دهقان بازیگران این اثر نمایشی هستند. همچنین از صدای محمد سیانکی در این نمایش استفاده شده است.
سیما تیرانداز، بازیگر و کارگردان نمایش «جیمی‌جامپ» در گفت‌وگو با مرزاقتصاد ، با اشاره به داستان نمایش گفت: در کم اهمیت ترین بازی های فوتبال کشورمان عددهای بزرگی بر سر شرط بندی جابجا می شود. فوتبالیست‌ها می‌گویند موضوعی که در نمایش گفته می‌شود خیلی برای ما آشناست و ما این مسائل را با پوست و گوشت‌مان احساس می‌کنیم.
این کارگردان با تاکید بر این که فساد برای ما عادی شده است اظهار داشت: درباره فساد کاری از دست من برنمی‌آید. فقط به عنوان یک هنرمند می توانم درباره اش حرف بزنم. شاید شاخک های جامعه نسبت به این اتفاق تحریک شود و به آن فکر کند. فوتبالیست ها می گویند چون رسانه در لیگ برتر خیلی نظارت دارد؛ امکان تخلف خیلی وجود ندارد. ولی در فوتبال دسته دوم خیلی فساد بیشتر است. در فوتبال دسته دوم روی اولین کرنر و اولین کارت زرد شرط بندی می‌کنند. این اتفاق می‌افتد و نمی‌شود جلویش را گرفت.
درباره فساد کاری از دست من برنمی‌آید. فقط به عنوان یک هنرمند می توانم درباره اش حرف بزنم
وی «جیمی جامپ» را به لحاظ موضوعی و متن و کارگردانی متفاوت ترین نمایش خود دانست و ادامه داد: بعد از «رومئو ژولیت» می خواستم «نیوجرسی» را کارگردانی کنم که در ادامه‌اش بود. ولی گفتم خودم را تکرار نکنم. دوست دارم متفاوت باشم. همیشه رگه هایی از طنز در کار من وجود دارد. ولی طنز این کار خیلی کم است. من جهان را از دریچه طنز می‌دیدم؛ ولی شاید چون سنم بالا رفته است الان جدی شده‌ام.
این کارگردان ادامه داد: به لحاظ کارگردانی دارم به سمت مینی مالیسم می روم. حتی میزانسن ها هم در این نمایش مینی مالیستی است. من احساس می کنم اصلا نیازی ندارد ما معلق بزنیم. «جیمی جامپ» نمی طلبد که میزانسن های ویژه‌ای داشته باشیم. این جور کارها ما را از موضوع دور می کند.
تیرانداز درباره دکور نمایش که شبیه زمین فوتبال است توضیح داد: مخاطبان این نمایش دو سوی دکور هستند چون می خواستم حس زمین فوتبال زنده شود. من دوست داشتم در زمین نیکمت بگذارم؛ ولی دیدم شاید دارم ایده آلیستی فکر می‌کنم.
وی درباره مونولوگ محور بودن نمایش گفت: صالح علوی‌زاده اصولا جزو نویسندگان مونولوگ محور است. من تا حالا این طوری کارگردانی نکرده بودم و برایم جذابیت داشت. البته در کاری پر مونولوگ بازی کرده بودم. این جا دلم می‌خواست این تجربه را به عنوان کارگردان داشته باشم.
تیرانداز در پاسخ به این سوال که چرا از برنامه نود در نمایش انتقاد کرده بیان کرد: عادل فردوسی پور در برنامه نود گفته است فوتبال دسته دوم ارزش خبری ندارد. نویسنده ما به شدت فوتبالی است و این مسائل را دنبال می‌کند.
وی درباره علاقه شخصی خودش به فوتبال اظهار داشت: من فوتبالی نیستم. البته این طوری نیست که فوتبال را دقیق دنبال کنم. خودم پرسپولیسی هستم؛ ولی به عنوان یک ایرانی استقلال را هم دوست دارم. ولی فوتبال های خارجی را دنبال نمی‌کنم.
تیرانداز در پاسخ به سوالی درباره حضورش به عنوان کارگردان و بازیگر در «جیمی جامپ» گفت: من نمی‌خواستم بازی کنم. اما همه دوستانم سر کار بودند و پیدا کردن بازیگر سخت بود. دنبال یک تیپ خاصی برای نقش مادر خانواده می‌گشتم. کسانی که مناسب این نقش بودند همه مشغول کار بودند. مجبور شدم خودم بازی کنم. اگر کارگردان باشی و از بیرون صحنه را نگاه کنی خیلی خوب است. وقتی روی صحنه می‌روی باید فقط بازیگر باشی. من دوست دارم فقط بازیگر یا کاگردان باشم.
بحث ما فقط فوتبال نیست و به صورت کلی به فساد می پردازیم
وی درباره دلیل انتخاب نمایشنامه صالح علوی زاده توضیح داد: اول قرار بود متن دیگری را کارگردانی کنم. سالیان سال دوست داشتم روی ایده شهلا جاهد و ناصر محمدخانی کار کنم. البته داستان فعلی ما خیلی کم به این موضوع نزدیک است. یکی از مشکلاتم این بود که نسل فعلی خیلی شهلا را نمی‌شناسند. الان قضیه فساد در فوتبال خیلی داغ است. در نتیجه موضوع شهلا جاهد را با مساله فساد در فوتبال ادغام کردم. مخاطب اگر خیلی درباره فوتبال بشنود، شاید برایش جذاب نباشد. لازم بود که به روابط انسانی هم بپردازیم.
تیرانداز با بیان این که بحث ما فقط فوتبال نیست و به صورت کلی به فساد می پردازیم گفت: چای دبش و سلطان سکه و سلطان دلار بخشی از ماجرای فساد در کشور هستند. ولی ما از دید مسابقات فوتبال به این موضوع نگاه می‌کنیم.
وی ادامه داد: این تئاتر سه نسل دهه ۵۰ و ۶۰ و ۸۰ را بررسی می کند و نشان می‌دهد این سه نسل در روند تاریخ ایران چقدر تغییر کرده‌اند. یک دختر جوان برای اولین بار می‌خواهد جیمی جامپ بشود. او به آینده امید دارد که شاید اتفاقات خوبی بیفتد. من خودم دهه پنجاهی هستم. خیلی چیزها انجامش به فکر من نرسیده؛ ولی نسل جدید دارد انجامش می‌دهد. مهم‌ترین عنصر نمایش ما نسل «زد» هستند.