شکست و ناکامی، حالا تبدیل به یک عادت برای فوتبال ایران در رده‌ها و مسابقات مختلف شده و این بار یکی از مدعیان اصلی قهرمانی جام جهانی فوتبال ساحلی یعنی تیم ملی فوتبال ساحلی کشورمان، وداعی تلخ را با جام جهانی ۲۰۲۵ سیشل تجربه می‌کند.
این در حالیست که همه با توجه به سابقه خود ایران در تقابل رودررو با بلاروس، به دیدار نیمه‌نهایی و تقابل با برنده رقابت بین تیم‌های سنگال و ایتالیا فکر می‌کردیم اما ایران، مقابل بلاروس نشان داد که تیمی در قواره کسب عنوان قهرمانی این مسابقات نبوده است. عملکرد ضعیف در وقت دوم مسابقه و استفاده نکردن از فرصت‌ها، در مقابل فرصت‌‌طلبی و زیرکی بازیکنان بلاروس که از لحاظ روانی نیز آماده‌تر از ایران بودند، شرایط صعود این تیم به جمع چهار تیم برتر و حذف تلخ ایرانی‌ها را فراهم کرد. حالا ایران باید برای بهبود نتیجه سومی و کسب مدال برنز در سال‌های ۲۰۱۷ و ۲۰۲۴، تا جام جهانی ۲۰۲۷ صبر کند. تا آن زمان، باید شاهد تغییر نسل کامل فوتبال ساحلی ایران و تغییراتی بنیادین در این رشته از سوی فدراسیون فوتبال باشیم.
جامی که خاطره‌انگیز نشد
ایران در مسابقات جام بین قاره‌ای ۲۰۲۲، دو دوره اخیر جام ملت‌های آسیا و جام جهانی ۲۰۲۴، نمایش‌های خوب زیادی در رقابت‌های مختلف داشت و توانست بازی‌های خاطره‌انگیزی را برای هواداران فوتبال ساحلی رقم بزند. با این حال جام جهانی ۲۰۲۵، چندان برای ایران خوب پیش نرفت. پیروزی سخت و نزدیک مقابل تیم گمنام موریتانی در اولین گام، شکست مقابل پرتغال در یک دیدار تشریفاتی و حذف زودهنگام از مسابقات، یکی از ضعیف‌ترین حضورهای ایران در تاریخ جام جهانی فوتبال ساحلی را رقم زد.
شاید بتوان بازی دوم جام مقابل پاراگوئه با عملکرد مناسب در فاز دفاعی را تنها رقابت موفق ایران در این جام قلمداد کرد اما در دیگر مسابقات، شاهد آن صلابت همیشگی از سوی تیم ملی فوتبال ساحلی ایران نبودیم. کمبود تنوع تاکتیکی در تیم و اصرار به تکرار برنامه بازی‌سازی از طریق دروازه‌بان و شوتزنی آنها، یکی از حربه‌های تیم ملی فوتبال ساحلی در این مسابقات بود که به طور کامل شناسایی شد و تیم‌های سطح اول جهان مانند پرتغال و بلاروس در دو بازی پایانی، مشکل چندانی برای دفاع مقابل ایده‌های تکراری تیم ملی فوتبال ساحلی ایران نداشتند.
در جست‌و‌جوی یک ستاره
نسل تازه تیم ملی فوتبال ساحلی ایران بازیکنان باکیفیت زیادی دارد که هرکدام، می‌توانند به نوبه خود ستاره این تیم باشند اما فقدان یک ستاره اثرگذار در ترکیب تیم ملی ساحلی، در این دوره بیش از هر چیزی به چشم می‌آمد. افت محسوس محمد مختاری کاپیتان باتجربه تیم با توجه به پا به سن گذاشتن در این مسابقات محسوس بود و سایر بازیکنان جوان تیم در غیاب ستارگان همیشگی تیم ملی فوتبال ساحلی چون محمد احمدزاده، پیمان حسینی، حمید بهزادپور، مسلم مسیگر و امیرحسین اکبری، نتوانستند در لحظات حساس کمک‌حال تیم ملی فوتبال ساحلی ایران باشند.
علی نادری که در سال‌های اخیر به‌عنوان سرمربی تیم ملی ساحلی نتایج قابل‌قبولی کسب کرده، حالا چالش بزرگی برای ساخت یک تیم با بازیکنان جوان در ادامه مسیر خواهد داشت و باید دید که آیا یک مربی ایرانی، توان ساختن نسلی به قدرتمندی نسلی که مارکو اوکتاویو، سرمربی اسبق تیم ملی ایران و فعلی تیم ملی برزیل ساخت را دارد یا خیر.
عادت به ناکامی
تیم‌های زیر نظر فدراسیون فوتبال ایران در دو سال اخیر، ناکامی‌های زیادی را تجربه کرده‌اند. مشخصاً تیم‌های فوتسال و فوتبال ساحلی در سطح قاره‌ای عملکرد موفقی داشته‌اند اما انتظار ما از این تیم‌ها، نه درخشش در سطح آسیا بلکه درخشش در سطح جهانی است که این هدف در دو سال اخیر محقق نشده است. در کنار نتایج ضعیف تیم‌های پایه فوتبال، حالا شاهد نتایج دور از انتظار تیم‌های فوتبال ساحلی و فوتسال در مهم‌ترین رقابت‌ها نیز هستیم و انتظار می‌رود فدراسیون فوتبال ایران، بابت کسب این نتایج ضعیف در آوردگاه‌های مختلف پاسخگو باشد.
تکمله: تیم ملی فوتسال از جام جهانی قبل حذف شده بود، تیم‌های نوجوانان و جوانان نیز اخیراً ناکام بودند و حالا نوبت به فوتبال ساحلی رسیده است. امیدواریم این ناکامی به تیم ملی بزرگسالان در جام جهانی سال بعد نکشد.