محمود کیاپور مشاور حوزه صنایع و دانش آموخته مدیریت تکنولوژی با اشاره به شرایط فعلی اقتصاد ایران گفت که ریشه کنی فقر، چه مطلق و چه گسترده، با یارانه، اعانه و صدقه ممکن نیست. وی تأکید کرد که این سیاست ها شاید برای مدت کوتاهی فشار معیشتی را کاهش دهند، اما قادر نیستند ساختار فقر را متحول کنند. به گفته او، تجربه جهانی و واقعیت های داخلی ثابت کرده است که تنها مسیر واقعی کاهش پایدار فقر، ایجاد کار، گسترش تولید و بازگرداندن کارخانه های تعطیل و نیمه تعطیل به چرخه فعالیت است.
وی با اشاره به صدها واحد صنعتی کوچک و متوسط که سال‌هاست با ظرفیت پایین کار می‌کنند یا به طور کامل تعطیل شده‌اند، افزود: خاموش بودن این واحدها تنها به معنای توقف تولید نیست، بلکه نماد از دست رفتن سرمایه انسانی، کاهش زنجیره ارزش، رکود مناطق صنعتی و وابستگی بیشتر به واردات است. تا زمانی که کارخانه ها روشن نشوند، نه اشتغال پایدار شکل می‌گیرد و نه اقتصاد قادر به رقابت و رشد خواهد بود.
کیاپور گفت که هیچ کشوری در جهان با یارانه محوری نتوانسته فقر را ریشه‌کن کند. کشورهایی مانند چین، کره جنوبی و ترکیه با فعال سازی صنایع، تقویت تولیدکنندگان و احیای واحدهای نیمه فعال توانستند اشتغال گسترده، رشد اقتصادی و رفاه پایدار ایجاد کنند. به باور او، ایران نیز همین مسیر را پیش رو دارد و باید با جدیت از علاقه مندان واقعی به تولید حمایت کند.
وی در ادامه افزود که دولت باید رویکرد خود را از سیاست های اعانه محور به سمت حمایت واقعی از کسب و کار و توسعه فضای تولیدی تغییر دهد، زیرا تنها تولید است که می تواند اشتغال پایدار و درآمد واقعی ایجاد کند. این حمایت شامل کاهش موانع اداری، تسهیل دسترسی به منابع، تأمین مواد اولیه، نوسازی ماشین آلات و ایجاد محیط امن برای سرمایه گذاران است.
کیاپور همچنین با اشاره به عملکرد دولت فعلی اظهار داشت: در همین مدت یک ساله ای که دکتر پزشکیان مسئولیت اداره کشور را بر عهده گرفته، اقدامات قابل توجه و بعضاً کم سابقه ای در مسیر احیای صنایع نیمه فعال و رفع موانع تولید انجام شده است. وی در ادامه با اشاره به یک نمونه بارز افزود:
تحول ایران خودرو پس از واگذاری به بخش خصوصی، نمونه ای روشن از موفقیت رویکرد دولت در میدان دادن به بخش خصوصی واقعی و فعال سازی ظرفیت های مغفول مانده تولیدی است. این اقدام نه تنها موجب ارتقای بهره‌وری، کاهش هزینه‌ها و افزایش کیفیت محصولات شد، بلکه نشان داد که سپردن مدیریت به بخش خصوصی توانمند می تواند نتیجه ای بسیار سریع تر و مؤثرتر از مدیریت‌های دولتی داشته باشد.
کیاپور تأکید کرد که حمایت از چنین الگوهایی و توسعه آنها در صنایع دیگر، می تواند نمره قابل قبولی برای دولت در حوزه تولید و فقرزدایی رقم بزند، مشروط بر اینکه این مسیر با قاطعیت ادامه یابد.
وی با این حال تأکید کرد که صرفاً راه اندازی کارخانه ها و ایجاد بستر امن برای تولید، به معنای بی نیازی از دیپلماسی فعال و ارتباط مؤثر با جامعه جهانی نیست. به گفته کیاپور، توسعه اقتصادی امروز بدون دسترسی به فناوری، بازارهای صادراتی و همکاری های بین المللی امکان‌پذیر نیست و تعامل سازنده با جهان مکمل مسیر تقویت تولید داخلی است.
کیاپور خاطرنشان کرد که ریشه کنی فقر در ایران یک رویای دور نیست؛ اما مسیر آن نه از کالابرگ و یارانه، بلکه از کارخانه های روشن، اشتغال پایدار و حمایت از تولید کنندگان واقعی می گذرد. به گفته او، اقتصاد ایران زمانی جان می گیرد که چرخ های تولید بچرخند و دولت و بخش خصوصی در یک مسیر واحد یعنی تولید، اشتغال و توسعه ملی حرکت کنند.