پانزدهمین شماره مجله «خردورزی» منتشر شد

شماره جدید مجله خردورزی منتشر شد. برخی از مهم‌ترین موضوعاتی که در این ویژه‌نامه به آن پرداخته شده، عبارت‌اند از: مختصات نگاه نهادی به علم، مؤلفه‌های مؤثر در نهادی شدن علم، صنعت و تکنولوژی، اقتضائات و چالش‌های ژورنالیسم علم و…
به گزارش خبرگزاری فارس، پانزدهمین شماره مجله «خردورزی» به مدیرمسئولی رفیع‌الدین اسماعیلی، سردبیری مجید رحیمی، با مدیریت هنری عرفان خلیلی‌فر و طراحی جلد توسط آرش فروغی منتشر شد. این شماره از خردورزی با موضوع «نهاد علم در ایران»، شامل سه پرونده با عناوین «جهان علم»، «شناخت علم» و «آیین علم» است. خردورزی، در پرونده اول به معرفت‌شناسی نهاد علم و فرایند جایگاهی آن در علوم مختلف پرداخته است. این پرونده به موضوعاتی همچون صورت‌بندی علم به‌مثابه نهاد، مؤلفه‌های مؤثر در نهادی‌شدن علم، تقدس علم و ارتباط صنعت، تکنولوژی و ژورنالیسم دانش با نهاد علم می‌پردازد. پرونده دوم این شماره از مجله خردورزی به ارتباط و اهمیت رابطه نهاد علم و علوم شناختی می‌پردازد. در این پرونده ظرفیت‌های شناختی نهاد علم ترسیم شده و برخی از آسیب‌ها و چالش‌های این نهاد از دریچه‌ عوامل شناختی تبیین شده است. آخرین و سومین پرونده پس از بیان معرفت‌شناسی و بررسی ظرفیت‌های شناختی در دو پرونده قبل به آسیب‌شناسی و بررسی عوامل آسیب‌زا در روش‌های مرسومِ مدیریت نهاد علم در ایران می‌پردازد. آنچه در ادامه می‌خوانید متن سرمقالۀ شماره پانزدهم از مجله «خردورزی» است: در جهانِ الفاظ و مفاهیم، گاهی بیش از آنکه مفاهیم بارور شوند، الفاظ لقلقۀ زبان می‌گردند و بیش‌ازآنکه فهم‌ها پیشتاز باشند، حرف‌ها سخن می‌رانند. ازهمین‌رو، برخی سؤالات، زیاد تکرار می‌شوند و پاسخ‌های فراوانی استنباط می‌شود؛ تا جایی که سؤال، تکراری و طرد می‌شود؛ اما تفکری عمیق، لایه‌های پنهان و مجهول فراوانی را روشن می‌کند. یکی از این پرسش‌های مهم که کمتر نسبت به آن توجه شده و یا با بدیهی‌انگاری، ساده از کنار آن عبور کرده‌ایم، علم است؛ علم چیست و عالم چه کسی است؟ پرسش از ماهیت علم، سؤالی است که به نظر، با وجود تکرارهای فراوان، نیازمند تأمل و تعمق بیش‌ازپیش است. مادامی که علم و نسبت آن با انسان و جهانِ درباره روشن نشود، سخن‌گفتن از رسالت، هدف و آسیب‌های نهادِ علم نیز ثمربخش نخواهد بود. درباره این مسئله، مباحث متعددی مطرح شده است؛ اما بیش از آنکه راهگشا باشد، رهزن بوده است. معنای اصلی و نخستینِ علم، دانستن در برابر ندانستن است و به اعتقاد حکمای اسلامی «همه علوم از آن حیث که نقل خداوند و یا فعل خداوند است، الهی است؛ اما به جهت بینش عالِم، علم تقسیم به الهی یا الحادی می‌گردد.» ساحت علم با تمام قداست و شرافتی که دارد، یکی از مهم‌ترین اسبابِ حرکت و تعالی انسان است. غایت علم، مادامی مقدس و شریف می‌شود که در خدمتِ شرافت و نیازهای تجربی و غیر تجربی اشرف مخلوقات باشد. به همین جهت، علم را موهبت خداوند و حجت او برای شناخت دین می‌دانند. پایان پیام/